Function Disabled

Τρίτη 21 Ιανουαρίου 2014

ΜΥΘΟΙ & ΤΑΝΤΡΑ

Οι διδασκαλίες του Πυθαγόρα έχουν πολλά κοινά με την τάντρα. Μύθοι, μυστήρια και μυήσεις είναι τα τρία συστατικά του ταντρικού διαλογισμού και του ταντρικού τρόπου ζωής.

Η Σαϊβική παράδοση, η οποία είναι ένα παρακλάδι της τάντρα, και οι οπαδοί της οποίας λατρεύουν τον Σίβα, έχει τον ακόλουθο μύθο. Σε ένα μέρος που λέγεται Αρουνατσαλα υπάρχει ένα βουνό. Μία μέρα, στην κορυφή αυτού του βουνού, έγινε μια μάχη ανάμεσα στον Μπράχμα και τον Βίσνου. Ο Μπράχμα είναι ο δημιουργός και η αιτία της δημιουργίας. Ο Βίσνου είναι ο συντηρητής και αυτός που διατηρεί την ζωή. Μάλωναν για το ποιος ήταν ο μεγαλύτερος θεός. Ο δημιουργός είναι ο μεγαλύτερος ή ο συντηρητής; Μάλωναν γι” αυτό για μεγάλο διάστημα. Ενώ είχαν αυτό το μεγάλο καβγά, ξαφνικά εμφανίστηκε ανάμεσά τους μία στήλη από φωτιά και απλωνόταν επάνω προς τον ουρανό και κάτω προς τον κάτω κόσμο.

Όταν αυτή η στήλη φωτιάς εμφανίστηκε, και οι δύο θεοί αναρωτιόνταν τι μπορούσε να είναι. Έτσι αποφάσισαν να το ερευνήσουν. Ο Βίσνου πήρε τη μορφή κάπρου και έσκαβε μέσα στο έδαφος για να βρει τη βάση της πύρινης στήλης. Ο Μπράχμα πήρε τη μορφή ενός κύκνου και πέταξε επάνω στους ουρανούς για να βρει την κορυφή. Πετούσαν και έσκαβαν στο άπειρο καθώς η πύρινη στήλη εκτεινόταν από το άπειρο στο άπειρο. Τελικά, ο Μπράχμα κουράστηκε να πετάει και να χτυπάει τα φτερά του και αποφάσισε να κλέψει.

Πήρε ένα λουλούδι από το άπειρο και επέστρεψε κάτω. Και, σύμφωνα με την ινδουϊστική μυθολογία, ο Μπράχμα τότε είχε πέντε κεφάλια που αντιπροσώπευαν τις πέντε ιδιότητες της φύσης, τις πέντε αισθήσεις, και τα πέντε στοιχεία. Χωρίς αυτές τις πέντε ιδιότητες, τις αισθήσεις και τα στοιχεία δεν μπορεί κανείς να δημιουργήσει τίποτα. Επομένως, η συμβολική αναπαράσταση του δημιουργού είναι κάποιος με πέντε κεφάλια.

Όταν ο Μπράχμα επέστρεψε στη γη με το λουλούδι, κοίταξε κάτω στον κρατήρα όπου είχε κατεβεί ο Βίσνου, σαν κάπρος. Σφύριξε στον Βίσνου και του είπε να επιστρέψει επάνω. Ο Βίσνου ανέβηκε, αγκομαχώντας βρώμικος και γεμάτος σκόνη όντας ένας κάπρος κάτω από τη γη. Ο Μπράχμα είπε στον Βίσνου: «Κοίτα, βρήκα την άλλη άκρη της πύρινης στήλης και αυτό είναι ένα λουλούδι από εκεί για να το αποδείξει.» Τη στιγμή που ο Μπράχμα είπε αυτό το ψέμα, ακούστηκε ένας κεραυνός από την πύρινη στήλη και ένα είδος φλόγας ανέβηκε και έκοψε ένα από τα κεφάλια του Μπράχμα. Και, σύμφωνα με τον μύθο, η πύρινη στήλη είπε: «Και οι δυο σας κάνετε λάθος. Κανένας δεν μπορεί να σκαρφαλώσει τις άκρες της πύρινης στήλης. Γιατί εγώ είμαι το άπειρο. Είμαι πανταχού παρών, παντογνώστης και παντοδύναμος, χωρίς αρχή και χωρίς τέλος. Μπορείτε να βρείτε τις άκρες μόνο όταν υπάρχει αρχή και τέλος.»

Τώρα το μυστήριο ή το μήνυμα σ” αυτόν τον μύθο είναι να καταλάβετε τη διδασκαλία και τη φιλοσοφία της ιστορίας στη δική σας ζωή. Ο Βίσνου, ο οποίος αντιπροσωπεύει τη δύναμη της ύπαρξης, της διατήρησης και συντήρησης, παίρνει τη μορφή ενός κάπρου και πηγαίνει κάτω μέσα στη γη. Αυτό συμβαίνει γιατί αυτό που διατηρεί και θρέφει τη ζωή είναι το στοιχείο της γης. Αλλά υπάρχουν πολλά πράγματα που κρύβονται μέσα στη γη – ορυκτά, πολύτιμοι λίθοι, χρυσός και ασήμι. Υπάρχει ομορφιά και επίσης, βρωμιά, χώμα και λάβα. Υπάρχουν πράγματα που καταστρέφουν και δημιουργούν πόνο και άλλα πράγματα που δίνουν ευχαρίστηση. Και τα δύο είναι εκεί: πόνος και ευχαρίστηση. Αρετές και ελαττώματα. Και τα δύο υπάρχουν. Και, όταν αρχίζετε να σκάβετε, τα βρίσκετε και τα δύο. Συνήθως τα ελαττώματα υπάρχουν σε μεγαλύτερη ποσότητα από τις αρετές. Ο Βίσνου είναι η δύναμη που διατηρεί την ύπαρξή μας και η ενέργειά του είναι και αρνητική και θετική συγχρόνως.


Επομένως σκάβετε ή ψάχνετε μέσα στον εαυτό σας για να ανακαλύψετε την ασχήμια και την ομορφιά. Και όταν γίνετε ο γνώστης τόσο της ασχήμιας όσο και της ομορφιάς μέσα σας, τότε γίνεστε ικανοί να τρέφετε την δική σας ζωή, και θα έχετε το νόημα της δικής σας ύπαρξης, και όχι απλώς μια φιλόδοξη προσδοκία που δεν σας οδηγεί πουθενά.

Σε αντίθεση με τον Βίσνου, ο Μπράχμα, ο δημιουργός, παίρνει τη μορφή ενός κύκνου και πετάει στους ουρανούς. Ο συμβολισμός είναι σαφής. Ο δημιουργός είναι δεμένος με τη γη μέσω της δύναμης της δημιουργίας. Ωστόσο, συγχρόνως υπάρχει η δυνατότητα για το νου να ανεβεί σε άγνωστες διαστάσεις. Και αυτό το πέταγμα σε άγνωστες διαστάσεις, ανοίγει την πόρτα σε πνευματικές και μυστικιστικές εμπειρίες, και την πραγματοποίηση αυτών των υπερβατικών καταστάσεων. Όμως, όταν πετάτε ψηλότερα και ψηλότερα μέσω των αντιλήψεών σας, της γνώσης και της σοφίας, υπάρχει επίσης η ανάπτυξη ενός παράσιτου.

Αυτό το παράσιτο είναι γνωστό ως υπεροψία. Κατά τη γνώμη μου, το ενενήντα εννιά τοις εκατό από όλους τους πνευματικούς αναζητητές είναι περισσότερο υπερόπτες παρά ταπεινοί. Αυτό συμβαίνει γιατί τα πνευματικά επιτεύγματα θρέφουν το εγώ, την αυτό-ικανοποίηση, την αυτό-προβολή και είναι αυτό το υπεροπτικό κεφάλι του εγώ που χρειάζεται τελικά να κοπεί όπως το κεφάλι του Μπράχμα.

Επομένως, η αθωότητα θεωρείται η ποιότητα η οποία σας επιτρέπει την είσοδο στις υψηλότερες διαστάσεις. Για να εισέλθετε στο βασίλειο του παραδείσου χρειάζεται να είστε αθώοι σαν ένα παιδί. Όσο πιο υπερόπτες είστε, τόσο περισσότερη σάντανα πρέπει να κάνετε, για να γίνετε ταπεινοί, αθώοι και να επιτρέψετε να κοπεί το κεφάλι σας. Και μπορείτε να είστε βέβαιοι εκατό τοις εκατό πως, αν δεν επιτρέψετε στον γκούρου να κόψει το κεφάλι σας, τότε θα το κάνει το πεπρωμένο. Και, αν δεν επιτρέψετε στο πεπρωμένο να κόψει το κεφάλι σας, τότε ο Θεός σίγουρα θα το κάνει. Έτσι, αυτή είναι η κατανόηση του μυστηρίου και της διδασκαλίας σ΄ αυτόν το μύθο. Όταν κατανοήσετε αυτό το μυστήριο, η διαδικασία που περιγράφεται κατά τη μύηση γίνεται η σάντανα σας, και η μέθοδος με την οποία μπορείτε να πραγματοποιήσετε τον μύθο μέσα σας.

Τότε ο μύθος γίνεται μια ζωντανή πραγματικότητα, και γίνεστε φωτισμένοι. Αυτή είναι η ουσία του ταντρικού διαλογισμού, της ταντρικής μυθολογίας, των ταντρικών μυστηρίων και της ταντρικής μύησης.

Χαρι Ομ Τατ Σατ

ΠΑΙΑΝΙΑ 5 ΙΟΥΝΙΟΥ 2005,
Σουάμι Νιραντζαναναντα Σαρασουάτι

Παρασκευή 17 Ιανουαρίου 2014

ΜΕΤΕΜΨΥΧΩΣΙΣ ΚΑΙ ΦΥΛΗ

Η ΨΥΧΗ ΕΣΤΙ ΦΥΛΗ ΟΡΩΜΕΝΗ ΕΚ ΤΩΝ ΕΣΩ

Η ΜΕΤΑΝΣΑΡΚΩΣΗ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΨΥΧΗΣ, ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΜΕ ΑΓΩΝΙΑ ΑΥΤΗΝ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΥΠΕΡΠΕΡΑΝ ΚΡΑΥΓΑΖΕΙ:
<<ΑΝΑΤΕΙΛΕ, ΛΟΙΠΟΝ, ΑΝΑΤΕΙΛΕ Ω ΜΕΓΑΛΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ>>!

Η ΑΠΟΔΟΧΗ ΚΑΙ Η ΒΙΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΤΗΣ ΜΕΤΕΜΨΥΧΩΣΗΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΨΥΧΙΚΗΣ ΕΞΕΛΙΞΗΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΕΤΥΧΕΙ, ΔΙΟΤΙ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΟΝ ΝΟΥ ΠΟΥ ΔΙΕΠΕΙ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ. ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΟΤΙ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕ ΑΛΛΗ ΜΟΡΦΗ ΚΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΤΟΝ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΟ ΝΑ ΜΗ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΟΠΟΤΕ ΖΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΑΓΩΝΙΑ ΤΗΣ ΑΝΥΠΑΡΞΙΑΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΝΑ ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΕΙ ΕΤΣΙ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ (ΑΠΟΦΥΓΕΙ ΠΑΘΩΝ, ΕΓΩΙΣΜΩΝ, ΑΝΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΩΝ) ΩΣΤΕ ΣΕ ΕΠΟΜΕΝΗ ΕΝΣΑΡΚΩΣΗ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΕΥΔΑΙΜΩΝ.


ΠΑΡΑΘΕΤΩ ΚΕΙΜΕΝΑ ΚΑΙ ΘΕΣΕΙΣ ΜΕΓΑΛΩΝ ΣΟΦΩΝ ΕΠΙ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ
ΔΕΛΦΕΙΟΣ



Κάθε φυλή έχει τα δικά της ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Οι φυλές ξεχωρίζουν μεταξύ τους λόγω εξωτερικών (σωματικών) και εσωτερικών (πνευματικών) διαφορών. Τα εξωτερικά χαρακτηριστικά είναι πασιφανέστατα. Η σύγκριση μεταξύ ενός Σουηδού και ενός Γκανέζου ή ενός Κινέζου και ενός Ινδιάνου είναι περιττή. Δεν διαφέρουν μόνο στο χρώμα της επιδερμίδος, αλλά σε όλα τα εξωτερικά τους χαρακτηριστικά. Μία σύντομη και μόνο ενασχόληση με την Βιολογία (Γενετική, Ανθρωπολογία κ.τ.λ) θα σας παρουσιάσει πληθώρα ανατομικών διαφορών που ούτε καν φαντάζεστε. Είναι, όμως, τουλάχιστον, ανόητο να πιστεύουμε ότι ενώ οι φυλές έχουν τόσες πολλές εξωτερικές διαφορές, δεν έχουν καμμία εσωτερική διαφορά! Το DNA, τα γονίδια και τα χρωμοσώματα δεν επηρεάζουν μόνο την εξωτερική εμφάνιση του ανθρώπου, αλλά και την εσωτερική φύση του. Η διαφορετικότητα των πνευματικών χαρακτηριστικών δεν είναι τόσο εμφανής όσο των σωματικών και γι’ αυτόν τον λόγο οι κάθε λογής αντιρατσιστές προσπαθούν να μας πείσουν ότι στο μόνο που διαφέρουν οι ανθρώπινες φυλές είναι στο χρώμα της επιδερμίδος τους !

Δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσει κάποιος τον διαφορετικό βαθμό ευφυίας μεταξύ των φυλών, αρκεί βέβαια να μην έχει δεχτεί τόση αντιρατσιστική προπαγάνδα, ώστε να έχει χάσει την δική του ευφυία! Και είναι, κυρίως, αυτά τα πνευματικά χαρακτηριστικά που δημιουργούν την ανισότητα μεταξύ των φυλών. 

Οι φυλές αξιολογούνται βάσει της ικανότητάς τους να δημιουργούν ή ν’ αφομοιώνουν πολιτισμό. Αυτό και μόνον εννοούμε όταν ισχυριζόμαστε ότι οι φυλές είναι άνισες.[Οι φυλές εξετάζονται και συγκρίνονται ως συνολικά μεγέθη, η σύγκριση δεν αφορά, φυσικά, μεμονομένα άτομα.]. Κατ’ αυτόν τον τρόπο διακρίνουμαι, γενικώς, τρεις κατηγορίες φυλών: τις ανώτερες, τις μεσαίες και τις κατώτερες. Ανώτερες φυλές είναι αυτές που μπορούν να δημιουργήσουν δικό τους πολιτισμό (εννοείται πολιτισμός άξιος αναφοράς και όχι οι λασποκαλύβες), μεσαίες φυλές είναι αυτές που αδυνατούν να δημιουργήσουν δικό τους πολιτισμό, αλλά μπορούν ν’ αφομοιώσουν εύκολα ή δύσκολα έναν ξένον και, τέλος, οι κατώτερες φυλές που αδυνατούν ακόμα και ν’ αφομοιώσουν έναν άλλον πολιτισμό και ζούν σε σχεδόν πρωτόγονες συνθήκες.
Δρ. Παν. Μαρίνης

«Φημί γαρ το μεν Ελληνικόν γένος αυτό αυτώ οικείον είναι και συγγενές, τω δε βαρβαρικόν οθνείον τε και αλλότριον». (Πλάτων)

«Λαοί σχηματισθέντες από ανάμειξη αργότερα εξαφανίζονται τελείως». (Στράβων)

«Η Φυλετική μείξη, οδηγεί σχεδόν πάντοτε σε ανωμαλία, λόγω του καταστροφικού συνδυασμού ασυμβιβάστων κληρονομικών παραγόντων και της διαλύσεως εξισορροπημένων γονιδιακών ενώσεων». (Διαπίστωση της Αμερικανικής Ευγονικής Εταιρείας)

«Τα χειρότερα αποτελέσματα από την διασταύρωση ετερογενών φυλών, πέραν του εκφυλισμού και της φυσικής διαστρεβλώσεως, έχομε στην διάσπαση και στην εσωτερική αντίφαση, δηλαδή στην καταστροφή της εντός του ανθρωπίνου όντος ενοικούσης οντότητος». (Ιούλιος Έβολα)

«Η Ιδέα του Έθνους πρέπει μέσα μας να ξαναπάρει ακέραια την αυθεντική, την πιο βαθειά Ελληνική της εκδοχή, ως μίας κοινωνίας κατά βάθος ομοαίματων ανθρώπων, συνδεδεμένων με το ίδιο χώμα, με την ίδια γλώσσα και με τους ίδιους μακρινότατους ιστορικούς αγώνες...». (Άγγελος Σικελιανός)

 «Οι λευκοί είναι ανώτεροι από τους νέγρους, όπως και οι νέγροι από τους πιθήκους και οι πίθηκοι από τα στρείδια». (Βολταίρος)

Στο «Τάδε έφη Ζαρατούστρα» ο Νιτσε παραθέτει μερικά καθαρά στοιχεία. Σύμφωνα με τον μεγάλο Γερμανό φιλόσοφο: «Ο άνθρωπος είναι κάτι που πρέπει να ξεπεραστεί. Ο άνθρωπος είναι γιοφύρι και όχι σκοπός». Ο άνθρωπος δεν είναι η τελική μορφή ζωής, αλλά μόνο ένα μεταβατικό στάδιο ενός είδούς ζωής που εξελίσσεται. Τελικός σκοπός η άνοδος, η μεταλλαγή σε Υπεράνθρωπο. Τελικό όραμα η εγκαθίδρυση της δικαιοσύνης στον κόσμο ως της μόνης εναλλακτικής λύσης για την απαλλαγή της ανθρωπότητας από αυτούς που την λυμαίνονται. Ως της μόνης προϋπόθεσης για την πραγματική πρόοδο του ανθρωπίνου γένους. Η ΜΕΤΑΝΣΑΡΚΩΣΗ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΨΥΧΗΣ, ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΜΕ ΑΓΩΝΙΑ ΑΥΤΗΝ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΥΠΕΡΠΕΡΑΝ ΚΡΑΥΓΑΖΕΙ: <<ΑΝΑΤΕΙΛΕ, ΛΟΙΠΟΝ, ΑΝΑΤΕΙΛΕ Ω ΜΕΓΑΛΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ>>! ΝΙΤΣΕ Nietzsche!

ΣΤΗΝ ΜΠΑΓΚΑΒΑΤ ΓΚΙΤΑ Ο διάλογος μεταξύ του πρίγκιπα Αρτζούνα και του Σρι Κρίσνα καθορίζεται από το θεό, ο οποίος έτσι προσφέρει στο θνητό συνομιλητή του την θεία έκλαμψη και τον κάνει να δεχτεί να δώσει  την τελική μάχη, που θα φέρει τον θρίαμβο στη φυλή των Παντάβας. 

ΟΙ ΔΑΛΑΙ ΛΑΜΑ ΤΟΥ ΘΙΒΕΤ ΕΝΣΑΡΚΩΝΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟ ΘΙΒΕΤ, Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΔΑΛΑΙ ΛΑΜΑ ΔΗΛΩΣΕ ΠΩΣ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΝΕΙ ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΤΟ ΤΩΡΙΝΟ ΑΝ ΤΟ ΘΙΒΕΤ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΣΕ ΚΙΝΕΖΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ ΘΑ ΕΝΣΑΡΚΩΘΕΙ ΕΚΤΟΣ ΘΙΒΕΤ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ.

ΜΕΤΕΜΨΥΧΩΣΙΣ ΚΑΙ ΦΥΛΗ ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ ΠΑΝΕ ΜΑΖΙ ΑΛΛΑ Η ΜΕΤΕΜΨΥΧΩΣΙΣ ΤΟΝΩΝΕΙ ΤΗΝ ΦΥΛΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝΤΑΣ ΤΟ ΦΥΛΕΤΙΚΟ ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟ=ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΜΑΘΑ ΖΩΝΤΑΣ Σ' ΑΥΤΗΝ ΕΔΩ ΤΗΝ ΦΥΛΗ ΠΟΛΛΟΥΣ ΒΙΟΥΣ!



ΔΡ. ΠΑΝ ΜΑΡΙΝΗΣ
=============
ΜΟΝΟ ΑΝ ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ΝΑ ΠΑΡΩ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ ΦΥΛΟΥ ή ΑΛΛΗΣ ΦΥΛΗΣ ΤΟΤΕ ΑΥΤΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΝΑ: ΤΟΥΣ ΠΟΛΥ-ΠΟΛΥ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥΣ ΒΙΟΥΣ! ΜΟΝΟΝ ΕΚΕΙ ΡΥΘΜΙΖΟΝΤΑΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ "ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ"!!!!!

Η ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΒΑΣΙΣ, Ο ΔΟΜΙΚΟΣ ΛΙΘΟΣ, ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ ΚΤΙΖΕΤΑΙ ΚΑΤΟΠΙΝ ΤΟ ΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ.

ΟΜΟΙΩΣ , ΕΙΜΑΙ ΣΚΥΛΟΣ, ΓΑΤΑ, ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΜΟΓΓΟΛΟΕΙΔΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΕΚΕΙ ΚΤΙΖΩ ΤΟΝ ΨΥΧΙΣΜΟ ΜΟΥ! ΣΤΑ ΣΚΥΛΙΣΙΑ ΜΕΤΡΑ ή ΣΤΑ ΜΕΤΡΑ ΤΟΥ ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ή ΣΤΑ ΜΕΤΡΑ ΤΟΥ ΜΟΓΓΟΛΟΕΙΔΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ--ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΧΩΡΙΣΘΗΚΑΝ ΣΕ ΕΙΔΗ (ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΛΕΜΕ ΕΙΝΑΙ ΕΙΔΗ) ΠΟΛΥ ΠΡΟΤΟΥ ΓΙΝΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ!

ΟΠΩΣ ΛΕΝΕ ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ Η ΠΟΛΥ ΚΛΕΙΣΤΗ ΕΝΔΟΓΑΜΙΑ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙ ΤΟΥΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ ΠΟΛΥ ΙΣΧΥΡΟΥΣ! ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟΙ ΟΜΩΣ ΕΧΟΥΝ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ, ΞΕΡΕΤΕ ΓΙΑΤΙ:  ΔΙΟΤΙ ΟΤΑΝ ΠΑΜΕ ΣΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΕΠΙΠΕΔΑ ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ IQ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ 125 ΚΑΙ ΕΚΕΙ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ 12/4 ΤΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΟΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΤΙΣ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΟΛΕΣ! ΟΜΩΣ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΗ ΕΥΦΥΪΑ! ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΗΣ ΕΥΦΥΪΑΣ: Η ΠΟΛΥ ΚΛΕΙΣΤΗ ΕΝΔΟΓΑΜΙΑ!

ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΒΙΟ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΚΑΤΕΥΘΕΙΑΝ ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ Ο ΨΥΧΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΜΑΣ!
1. Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΜΑΣ!
2. ΟΙ ΔΕΞΙΟΤΗΤΕΣ ΜΑΣ!         
3. Ο ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟΣ ΜΑΣ ΚΟΣΜΟΣ!
ΟΙ ΔΕΞΙΟΤΗΤΕΣ, ΤΑ ΓΟΥΣΤΑ, ΤΑ ΤΑΛΕΝΤΑ, ΟΙ ΙΔΕΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΪΟΝΤΑ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΕΩΣ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΒΙΟΥ ΑΛΛΑ ΤΗΣ ΜΕΤΕΜΨΥΧΩΣΕΩΣ!

ΓΕΝΝΙΟΜΑΣΤΕ: 1/4 ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, 1/4 ΣΤΟΝ ΣΤΕΝΟ ΚΥΚΛΟ ΤΩΝ ΓΝΩΣΤΩΝ-ΣΥΓΓΕΝΩΝ, 1/4 ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΠΟΛΗ, 1/4 ΣΕ ΑΚΤΙΝΑ 200 ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΩΝ--ΠΙΟ ΜΑΚΡΥΑ ΣΠΑΝΙΩΣ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝΤΑΙ ΔΡΑΜΑΤΑ-ΟΠΩΣ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΟΡΕΙΟ ΙΝΔΙΑ ΜΩΑΜΕΘΑΝΗ ΠΟΥ ΜΟΛΙΣ ΜΙΛΗΣΕ ΕΒΡΙΖΕ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΤΗΣ, ΤΟΥΣ ΕΛΕΓΕ "ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΣ" ΚΑΙ ΠΗΓΑΙΝΕ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟ ΝΑΪΔΡΙΟΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΓΚΑΝΕΣΑ ΚΙ ΕΣΒΗΝΕ ΤΟ ΚΑΝΤΗΛΙ ΚΑΙ ΤΡΑΒΟΥΣΕ ΤΟ ΠΕΤΣΕΤΑΚΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ, ΩΣΠΟΥ ΤΗΣ ΗΡΘΕ ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ!

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΕΝΕ ΦΥΛΕΤΙΚΟΝ ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ: ΕΠΕΙΔΗ ΕΜΕΙΣ ΖΗΣΑΜΕ ΣΑΝ ΕΛΛΗΝΕΣ ΓΙ' ΑΥΤΟ ΣΥΝΕΝΝΟΟΥΜΕΘΑ, ΟΤΑΝ ΛΕΩ: ΞΕΡΕΙΣ, ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ! ΣΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ ΜΙΑ ΙΔΕΑ-ΕΙΚΟΝΑ ΟΜΟΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ, ΟΤΑΝ ΤΟ ΛΕΓΩ ΣΕ ΕΝΑ ΦΙΛΟ ΜΟΥ ΕΛΒΕΤΟ ΤΟΥΡΧΕΤΑΙ ΤΕΛΕΙΩΣ ΑΛΛΗ ΕΙΚΟΝΑ, ΔΕΝ ΣΥΝΕΝΝΟΟΥΜΕΘΑ ΤΕΛΙΚΑ----ΕΠΙΣΗΣ, ΟΙ ΕΓΓΡΑΦΕΣ ΣΤΟ ΨΥΧΙΚΟ ΑΤΟΜΟ, ΟΠΩΣ ΣΤΟΝ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ, ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΜΙΑ ΓΛΩΣΣΑ, ΑΝ ΧΑΣΕΙΣ ΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ ΣΟΥ ΧΑΝΕΙΣ ΜΕΡΟΣ ΤΩΝ ΕΓΓΡΑΦΩΝ ΣΟΥ, ΑΡΧΙΖΕΙΣ ΧΑΜΗΛΟΤΕΡΑ!

Όπως έχει ειπωθεί,για ‘’πρακτικούς’’ λόγους ,κατα την μετεμψύχωση η ψυχή εισέρχεται στο σώμα ατόμου του ιδίου έθνους,έτσι ώστε να γίνεται ‘’εκμετάλλευση’’ των ηδη υπαρχουσών εγγραφών στο ψυχικό άτομο και να μην χάνεται πολύτιμος χρόνος μέχρι το άτομο να προσαρμοστεί στις ιδιαιτερότητες του εκάστοτε έθνους ,σαν μέλος του οποίου γεννιέται.

Επομένως μπορούμε να πούμε οτι οι Ελληνες έχουμε περάσει απο επανειλημμένες μετεμψυχώσεις κατά τις οποίες ήμασταν και πάλι Έλληνες!Μέσα απο τους βίους μας αυτούς (ως Ελληνες) αποκτήσαμε κοινές εμπειρίες (που εντυπώθηκαν στο λεγόμενο ''φυλετικό ασυνείδητο'' ) κοινή αντίληψη της ιστορίας και του Κόσμου (κοσμοαντίληψης) και αίσθηση της κοινής καταγωγής.

Πώς όμως αποκτήθηκαν όλα αυτά; Οι ψυχές των Ελλήνων που βίωσαν μέσα στους αιώνες τις κατά καιρούς δύσκολες στιγμές του έθνους ,τους αγώνες ή τις στιγμές δόξας, μέσω της μετεμψύχωσης μετέδωσαν στους απογόνους τους τις πληροφορίες των εγγραφών στο ψυχικό τους άτομο ,δημιουργώντας με τον τρόπο αυτό την αίσθηση των κοινών εμπειριών (ψυχική σχέση με προγόνους) και της κοινής αντίληψης της ιστορίας (έτσι ερμηνεύεται πχ το ‘’έμφυτο’’ μίσος των Ελλήνων για τους Τούρκους). 

Οι Ελληνες υιοθέτησαν την Κοσμοθέαση εκείνη,αποκύημα της οποίας ήταν ο ελληνικός Πολιτισμός, και θρησκεία βασισμένη στην προγονολατρεία.Μέσω της μετεμψύχωσης,οι εγγραφές στο ψυχικό τους άτομο μετακύλησαν το αίσθημα της κοινής καταγωγής στους απογόνους.Ετσι, οι Ελληνες νοιώθουν γνήσιοι απόγονοι (βιολογική σχέση με προγονους) εκείνων που βάδισαν στην ίδια ιερή θεοβάδιστη γη (γεωγραφική σχέση με προγόνους) ,που άφησαν ως κληρονομιά μεγαλειώδη έργα –ύμνους στο κάλλος του Κόσμου (πολιτιστική σχέση με προγόνους) και που τιμήθηκαν ως αποθεωθέντες (θρησκευτική σχέση με προγόνους).

Στο ερώτημά μας λοιπόν,ποιά η σχέση της συλλογικής οντότητος ‘’ελληνική πατρίδα’’ με την μετεμψύχωση, μπορούμε ξεκάθαρα και απόλυτα να πούμε πως χωρίς την μετεμψύχωση δεν μπορεί να υπάρξει η οντότητα αυτή,γιατί η ύπαρξή της σημαίνει άρρηκτη βιολογική ,ιστορική ,γεωγραφική,ψυχική ,πολιτιστική και θρησκευτική σχέση με τους προγόνους.Χωρίς την μετεμψύχωση ,η σχέση μας με τους προγόνους θα περιοριζόταν στην μεταβίβαση γενετικού υλικού ,το οποίο μεν θα απέδιδε το ‘’όμαιμον΄΄ όμως δεν θα αρκούσε για να δημιουργηθεί αίσθημα κοινής καταγωγής και φυσικά το φυλετικό ασυνείδητο.Τα χρωμοσώματα απο μόνα τους αδυνατούν να δημιουργήσουν κοινή αντίληψη της ιστορίας και η απόδοση τιμών στους προγόνους και τους θεούς,δεν θα ήταν ανάγκη πηγαία.

ΜΟΝΟ ΑΝ ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ΝΑ ΠΑΡΩ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ ΦΥΛΟΥ ή ΑΛΛΗΣ ΦΥΛΗΣ ΤΟΤΕ ΑΥΤΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΝΑ: ΤΟΥΣ ΠΟΛΥ-ΠΟΛΥ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥΣ ΒΙΟΥΣ! ΜΟΝΟΝ ΕΚΕΙ ΡΥΘΜΙΖΟΝΤΑΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ "ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ"!!!!!

ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΡΦΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΥΣΙΔΑ ΤΩΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΩΝ



Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2014

Μπαγκαβαντγκίτα ο Yoga του Dharma του Ιερού Πολεμιστή!

Η Μαχαμπαράτα, ή εξελληνισμένα Μαχαβαράτα είναι ένα γιγάντιο ινδικό έπος και γενικότερα λογοτεχνικό έργο, γραμμένο στα σανσκριτικά. Είναι ένα από τα τρία σημαντικότερα έπη της Ινδίας (τα άλλα είναι το Ραμαγιάνα, και οι Μεγάλες Πουράνες).
Η ονομασία είναι σύνθετη σανσκριτική λέξη από το "Μάχα" (=μεγάλος , μέγας) + "Μπαράτα" (ονομασία φυλής), που σημαίνει: "Μεγάλοι Μπαράτα", ή "Μεγάλη δυναστεία των Μπαράτα".

Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα συγγράμματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Στην τελική μορφή του το έπος αποτελείται από 100.000 σλόκα (δίστιχα), διαιρούμενα σε 18 ωδές-βιβλία (πάρβες). Σε μέγεθος είναι επτά φορές μεγαλύτερο από την Ιλιάδα και την Οδύσσεια μαζί, πέντε φορές μεγαλύτερο από τη Θεία Κωμωδία του Δάντη και τέσσερις φορές μεγαλύτερο από τη Ραμαγιάνα.
Σε αυτό εξιστορείται η πολεμική δράση των Μπαράτα, αρχαίας πολεμικής φυλής της Βόρειας Ινδίας. Οι δύο ηγεμονικές οικογένειες που πολεμούν είναι οι εκατό Κουράβα (ή Κουρουϊνίδες), και οι πέντε εκθρονισμένοι εξάδελφοί τους Παντάβα (ή Πανδάβα ή Πανδουΐδες). Όλοι αυτοί είναι απόγονοι του Ινδού ήρωα Μπαράτα, γιου της Σακούνταλα.

Ο πόλεμος για την εξουσία διαρκεί πολλά χρόνια. Η αποφασιστική μάχη δίνεται στην Κουρουξέτρα την ιερή γη του ντάρμα, και διαρκεί 18 ημέρες. Εκεί όλοι οι Κουράβα εξοντώνονται. Ο Γιουντιστίρα, που στέφθηκε βασιλιάς στη Χαστιναπούρα, παρέδωσε το βασίλειό του στον γιο του και έγινε μαζί με τους αδελφούς του ασκητής στα Ιμαλάια. Μετά εξαφανίστηκε από τα μάτια των θνητών και άρχισε την ανάληψή του στον ουρανό, προς τους θεούς, τους αληθινούς γεννήτορες των Παντάβα.

Η Νίκη του Βάμα(χρώμα) των ΑΡΥΩΝ ΠΑΝΤΑΒΑ περιλαμβάνει την διήγηση της Σαβίτρι, που αποσπά με προσευχές και τεχνάσματα τον σύζυγό της από τον θεό του θανάτου Γιάμα, το «Ασμα του μακαρίου» ή «θείο τραγούδι», γνωστό ως Μπαγκαβαντγκίτα, όπου δίνεται η διδασκαλία του Γιόγκα από τον θεό Κρίσνα στον πολεμιστή Αρτζούνα.


Ναός Ντασαβατάρ στο Ντεογκάρ.
Deogarh. Here you see the five Pandava princes- heroes of the epic Mahabharata - with their shared wife-in-common named Draupadi (although some had their own wives too). Vishnu, incarnated as Krishna , was advisor and their charioteer in battle. The central figure is Yudhishthira ; the two to his left are Bhima and Arjuna . Nakula and Sahadeva , the twins, are to his right. Their wife, at far right, is Draupadi . These heroes are themselves incarnations: Yudhishthira manifests Dharma, the Sacred Order of Life. Bhima represents the Wind God, Vayu. Arjuna is Indra. Nakula and Sahadeva incarnate the twin “Horseman Gods” (The Greek Dioscuri). Draupadi is Indrani , the queen of the gods and wife of Indra- a very old Vedic (Pre-Hindu) god.


Mahabharata και Bhagavad Gita.

Ο 
Mahabharata ο μεγάλος πόλεμος είναι η ιστορία των απογόνων του βασιλιά Bharata (Maha σημαίνει Μέγας) και της αρχαίας Ινδίας, της χώρας όπου οι Bharatas έζησαν και βασίλεψαν.

Η 
Bhagavad Gita, που καταλαμβάνει τα κεφάλαια 25-42 του έκτου βιβλίου του Mahabharata, είναι ένα απο τα πιό σημαντικά φιλοσοφικοθρησκευτικά κλασσικά έργα του κόσμου και το ποίο δημοφιλές ποιήμα της Σανσκριτικής φιλοσοφίας. Gita, στην σανσκριτική, σημαίνει τραγούδι. Bhagavad είναι το όνομα που είναι γνωστός ο Κρίσνα, η πιό αγαπημένη για τους Ινδούς ενσάρκωση της απόλυτης Ύπαρξης-Συνείδησης-Ευδαιμονίας(θεός) και σημαίνει ο Λατρευτός.


Ο Θεικός Διδάσκαλος 
Krishna, δίδαξε στην Bhagavad Gita αυτόν τον Yoga του Dharma του Ιερού Πολεμιστή!


Απόσπασμα απο το Ουράνιο Τραγούδι.
Ο Αρτζούνα είπε,

Βλέποντας εδώ αυτούς τους συγγενείς, ώ Κρίσνα, πρόθυμους να πολεμήσουν,

τα πόδια μου λυγίζουν και το στόμα μου ξεραίνεται, το σώμα μου τρέμει και οι τρίχες μου ορθώνονται,

το Γκάντιβα(το όπλο του Αρτζούνα) γλιστράει απ’ το χέρι μου και όλο μου το δέρμα καίει. Κι ούτε μπορώ να σταθώ όρθιος. Το μυαλό μου στριφογυρίζει.

Και βλέπω οιωνούς κακούς, ώ Ομορφομάλλη. Ούτε και προβλέπω κανένα καλό με το να σκοτώσω δικούς μου στην μάχη.

Ούτε νίκη επιθυμώ, ώ Κρίσνα, ούτε βασιλεία, ούτε απολαύσεις. Τι είναι γι’ εμάς, ώ Φωτοδότη, η βασιλεία ή η απολαύσεις ή κι αυτοι η ζωή,
όταν αυτοί που για χάρη τους επιθυμούμε βασιλεία, απολαύσεις και χαρές βρίσκονται εδώ σε μάχη, έτοιμοι να θυσιάσουν και ζωή και πλούτη,

δάσκαλοι, πατέρες, γιοί και ακόμα παππούδες, θείοι και πεθεροί, εγγόνια, γαμπροί και άλλοι συγγενείς;

Αυτούς, δεν θέλω να τους σκοτώσω, ώ νικητή του Μάτχου(Madhu, ένας φοβερός δαίμονας που τον σκότωσε ο Κρίσνα), έστω κι αν αυτοί σκοτώσουν εμένα, ούτε ακόμα και να βασιλέψω πάνω στους τρείς κόσμους(Trailokya: οι τρείς κόσμοι που κατοικούνται απο όντα διαφόρων κατηγοριών: ο δικός μας κόσμος, Martya, ο κόσμος των θνητών. Πάνω απο τον δικό μας, ο κόσμος του φωτός, Svarga, οι κατοικία των θεών, όπου παραμένουν οι ψυχές των ενάρετων θνητών μέχρις ότου ξαναμπούν σε καινούργια γήινα σώματα. Κι ο κάτω απο τον δικό μας, Patala, ο κόσμος των κατώτερων όντων και δαιμόνων). Πόσο λιγότερο λοιπόν για χάρη της γής.
Ποια χαρά μπορούμε να ‘χουμε, ώ Λαοφίλητε, σαν θανατώσουμε του γιους του Ντριταράστρα; Αμαρτία μονάχα θα μας βαραίνει αν τους σκοτώσουμε, έστω κι αν είναι εχθροί.
Δεν είναι, λοιπόν, σωστό να σκοτώσουμε, τους συγγενείς μας, τους γιούς του Ντριταράστρα. Γιατί, ώ Κύριε της Τύχης, πως μπορούμε να ευτυχήσουμε θανατώνοντας τους δικούς μας;

Ακόμα κι αν αυτοι με την σκέψη, τους κυριαρχημενη απ’ την πλεονεξία, δεν βλέπουν κανένα κακό στην καταστροφή μιας οικογένειας(με την πλατύτερη έννοια, σόι, φυλή) και κανένα έγκλημα στην έχθρα προς τους φίλους,

Γιατί εμείς, ώ Λαοφίλητε, που βλέπουμε το κακό που γίνεται με τον αφανισμό μιας οικογένειας, να μην ξέρουμε να αποφύγουμε αυτήν την αμαρτία;

Με την καταστροφή μιας οικογένειας, ο πανάρχαιος Ντάρμα (λέξη που την μεταφράζουν πότε σαν καθήκον, πότε σαν Νόμο, πότε σαν θρησκεία. Ο Ντάρμα είναι όλα αυτά και πολυ περισσοτερα ακόμη, γιατι η εννοια του είναι βαθύτερη και πλατύτερη απ’ οτι εκφράζουν οι λέξεις αυτές. Ο Dharma έχει δύο κύριες έννοιες: Dharma ενός ατόμου είναι, πρώτα απ’ όλα, η πραγματική φύση του, ο εσώτερος νόμος της ύπαρξης και της εξέλιξης του. Μα σημαίνει, επίσης, το νόμο της χρηστότητας, της δικαιοσύνης και της ευσέβειας. Έτσι, με την διπλή του σημασία, Ντάρμα σημαίνει το καθήκον ενός ανθρώπου, την θρησκεία του και, γενικα, τον τρόπο ζωής που του επιβάλλει η φύση του. Για έναν Kshatriya, για παράδειγμα, ο Dharma του ειναι να πολεμάει, να σκοτώνει στον πόλεμο και να σκοτώνεται. Ενώ ο Ντάρμα του Βραχμάνου είναι να υπηρετει την θρησκεία. Γι’ αυτόν το να σκοτώσει, έστω και σε δίκαιο πόλεμο, είναι αμαρτία θανάσιμη. Το κάθετι στον κόσμο έχει τον δικό του Ντάρμα. Έτσι, τον δικό τους Ντάρμα έχουν κάθε άνθρωπος σαν άνθρωπος, κάθε οικογένεια σαν οικογένεια, κάθε κάστα σαν κάστα, κάθε έθνος σαν έθνος, ανάλογα με το βαθμό εξέλιξης που η εσωτερικη φύση τους, ατομική ή ομαδική, έχει φτάσει.) της χάνεται και όταν ο Ντάρμα χαθεί, ολάκερη η οικογένεια κυριεύεται απο την ανομία.

Με την επικράτηση της ανομίας, ώ Κρίσνα, οι γυναίκες της οικογένειας διαφθείρονται κι όταν διαφθαρούν οι γυναίκες, τότε, ώ απόγονε του Βρίσνι, δημιουργείται ανακάτωμα στις κάστες.(Κοινωνικό σύστημα που εισήχθη στην Ινδία απο τους Άριους. Οι τέσσερεις κύριες κάστες είναι: οι Βραχμάνοι(Ιερείς, φιλόσοφοι, θρησκευτικοι ηγέτες), οι Kshatriya(Στρατιωτικοί, Πολιτικοί, πρόσωπα βασιλικής καταγωγής), οι Vaishya(έμποροι,αγρότες,τεχνίτες), οι Shudra(εργάτες,υπηρέτες). Η λέξη κάστα είναι πορτογαλική και σημαίνει φυλή, γένος, προέρχεται δε απο το λατινικο castus=καθαρός,αγνός. Πρώτοι χρησιμοποίησαν τη λέξη Κάστα πορτογάλοι ναυτικοί, στους οποίους έκαναν εντύπωση ορισμένοι διαχωρισμοί στην ινδική κοινωνία. Η αντίστοιχη σασκριτική λέξη στο κείμενο είναι Βάρνα, που σημαίνει χρώμα.)

Αυτό το ανακάτωμα οδηγεί στην κόλαση και την οικογένεια και εκείνους που την κατέστρεψαν. Γιατι τα πνεύματα των προγόνων τους πέφτουν, καθώς δεν τους προσφέρονται πιά ρύζι και νερό.(κατα την βεδική παράδοση οι γιοί και οι εγγονοι κάνουν ορισμένες τελετές και ιεροτελεστίες στο όνομα του του πεθαμένου πατέρα και παππού τους. Η εκτέλεση των ιεροτελεστιών αυτών απο τους εξ αίματος συγγενείς χαρίζει γαλήνη και ικανοποιήση στους νεκρούς προγόνους. Οι ιεροτελεστίες, όμως, αυτές δεν μπορουν να γίνουν απο παιδιά γεννημένα απο αντικανονικούς γάμους, δηλαδή γάμους, στους οποίους ο άντρας και η γυναίκα ανήκουν σε διαφορετικές κάστες.)



Ο Σαντζάγια είπε,

Σ’ αυτόν που ‘χεν έτσι απ’ τον οίκτο καταβληθεί, που τα μάτια του, γεμάτα δάκρυα, είχαν θαμπώσει, τον θλιμμένο, ο Νικητής του Μάτχου, είπε τα λόγια τούτα.

Ο Κρίσνα είπε,

Από πού σου ήλθε, ώ Άρτζουνα, σ΄αυτήν την κρίσιμη ώρα, η αθυμία αυτή η επαίσχυντη, η αταίριαστη σ’ έναν Άριο, που σ’ αποκλείει απ’ τους ουρανούς;
Μην υποκύπτεις στη αναδρία, ώ Γιέ της Πρίτχα. Δεν σου ταιριάζει. Πέταξε από μέσα σου αυτήν την πρόστυχη δειλία και σήκω επάνω, ώ Καταστροφέα των Εχθρών.

Ο Άρτζουνα είπε,

Πώς μπορώ, ώ Νικητή του Μάτχου, σε μάχη με βέλη να κτυπήσω τον Μπίσμα και τον Δρόνα, που αξίζουν να τους λατρέψει κανείς, ώ Εξολοθρευτεί των Εχθρών;

Καλύτερα, βέβαια, ειναι ακόμα και το ψωμι της ζητιανάς να τρώγω σ΄αυτόν τον κόσμο, παρά να θανατώσω αυτούς τους τιμημένους δασκάλους. Αν τους σκοτώσω, έστω κι αν αυτοι είν’ άπληστοι για πλούτη, οι απολαύσεις μου σε τούτη τη ζωή θα ΄ναι κηλιδωμένες με αίμα.

Και δεν ξέρω πιό απ΄τα δύο θα ‘ταν καλύτερο για έμας: Εμείς να τους νικήσουμε ή αυτοί να μας νικήσουν; Να τους, μπροστά μας στέκουν αυτοί, που άν τους σκοτώναμε δεν θα θέλαμε να ζήσουμε: οι γιοί του Ντριταράστρα.

Με το είναι μου κατακυριευμένο απ’ την αδυναμία της συμπόνοιας, με το νού μου γεμάτο σύγχυση για το Ντάρμα. Σε ικετεύω, πες μου θετικά, ποιό είναι καλύτερο για μένα. Είμαι μαθητής σου. Δίδαξέ με, εμέ, τον ικέτη Σου.

Γιατί δεν βλέπω τι θα μπορούσε να διώξει αυτή τη θλίψη, που αποξεραινει τις αισθήσεις μου, έστω κι αν αποκτούσα πλούσιο κι αδιαφιλονίκητο βασίλειο πάνω στη γή, ακόμα κι εξουσία πάνω στους θεούς.

Ο Σαντζάγια είπε,

Αφού έτσι μίλησε στον Κύριο των Αισθήσεων ο Νικητής του Ύπνου(ο Άρτζουνα είχε κατορθώσει να νικήσει τον ύπνο και να ζεί χωρίς να έχει ανάγκη να κοιμάται, αυτό γίνεται, όταν φτάσει ο ασκούμενος σε κάποια επίπεδα στην επιστήμη του Γιόγκα), ο Καταστροφέας των Εχθρών. Δεν θα πολεμήσω, είπε στον Φωτοδότη και σώπασε.

Σ’ αυτόν, ώ Μπάρατα, που ΄ταν λυπημένος ανάμεσα στους δυό στρατούς, ο Κύριος των Αισθήσεων, χαμογελώντας κάπως, είπε τα λόγια τούτα.

Ο Κρίσνα είπε,

Θρηνείς για κείνους που δεν πρέπει να θρηνούνται(δεν πρέπει να θρηνούνται γιατί, στην πραγματική φύση τους, είναι αιώνιοι.) κι όμως μιλάς με λόγια σοφίας. Μα οι σοφοί δεν θλίβονται ούτε για τους νεκρούς ούτε για τους ζωντανούς.

Δεν ήταν, βέβαια, ποτέ καιρός που δεν υπήρχα εγώ ή εσύ ή οι ηγεμόνες τούτοι κι ούτε θα ‘ρθει ποτέ στο μέλλον καιρός που εμείς όλοι θα πάψουμε να υπάρχουμε.(ο Κρίσνα λέγει καθαρά, πως αυτός ο ίδιος, ο Άρτζουνα κι όλοι όσοι είχαν μαζευτεί εκεί, είναι αιώνια ατομικά όντα. Δεν ήταν ποτέ καιρός που δεν υπήρχαν σαν άτομα στο παρελθόν κι ούτε ποτέ θα πάψουν να υπάρχουν σαν άτομα. Η ατομικότητά τους υπήρχε στο παρελθόν και θα συνεχιστεί στο μέλλον χωρίς διακοπή, βέβαια, ο Κρίσνα αναφέρεται, όχι στα φθαρτά σώματα, αλλά στον πραγματικό Εαυτό που βρίσκεται πίσω απο κάθε σώμα.)

Για τον κάτοικο του σώματος(ο κάτοικος του σώματος είναι ο Άτμαν, ο πραγματικός Εαυτός πίσω απ’ τον φαινομενικό, εμπειρικό εαυτό μας), όπως είναι η παιδική ηλικία, η νιότη και τα γερατειά μέσα σ΄αυτό το σώμα, έτσι είναι κι απόκτησει άλλου σώματος(Αναφέρεται στην μετενσάρκωση. Η ενσαρκωμένη ψυχή χρησιμοποιεί ένα σώμα όσο καιρό έχει να περάσει μ’ αυτό στην επίγεια ζωή της κι έπειτα, όταν το σώμα αυτό της είναι πιά άχρηστο, το εγκαταλείπει για να πάρει άλλο, κατάλληλο για την νέα της ενσάρκωση). Πάνω σ΄αυτό, ο Σοφός(Εκείνος που έχει αποκτήσει την πραγματική γνώση) δεν έχει αμφιβολίες.

Οι υλικές επαφές( οι επαφές των αισθήσεων με τα αισθητά) ώ Γιέ της Κούντι, γεννούν το κρύο και τη ζέστη, την ευχαρίστηση και τη δυσαρέσκεια, που  έρχονται και φεύγουν κι ειν’ εφήμερα. Αυτά υπόμενε τα, ώ Μπάρατα.

Γιατί ο άνθρωπος εκείνος που αυτά δεν τον ταράζουν, ο σταθερός, που μένει ίδιος και στα δυσάρεστα και στα ευχάριστα(Αυτή η αταραξία. η τέλεια ισότητα της ψυχικής κατάστασης, σημαίνει την αδιάσπαστη ενότητά μας με τον αθάνατο Άτμαν, που είναι, απ’ τη φύση του, γαλήνιος κι ατάραχος), αυτός, ώ πρώτε ανάμεσα στους άντρες, είναι άξιος για την αιώνια ζωή(Η σανσκριτική λέξη ειναι amritatva, που σημαίνει αθανασία. Δέν πρόκειτε, βέβαια, ούτε για την αθανασία του σώματος, αφού το σώμα είναι φθαρτό, ούτε για την αθανασία της ψυχής, αφού η ψυχή είναι ήδη αθάνατη. Η λέξη amritatva έχει εδώ την έννοια της απαλλαγής απ’ το θάνατο, απ’ τους επανειλημμένους, δηλαδή, θανάτους που έρχονται σαν συνεπεια των επανειλημμένων γεννήσεων απ’ τις οποίες περνάει ο άνθρωπος. Άρα, προκειτε για την αιώνια ζωή, για την απελευθέρωση, δηλαδή, απ΄τον τροχό τών γεννήσεων και των θανάτων, πάνω στον οποίο είναι δεμένος ο άνθρωπος).

Του μή-πραγματικού δεν υπάρχει ύπαρξη και του πραγματικού δεν υπάρχει ανυπαρξία(Το μή-πραγματικό είναι το σώμα και το πραγματικό είναι η ψυχή. Κατά τον Σάνκαρα(έναν απο τους μεγαλύτερους Φιλόσοφους – Άγιους της Ινδίας, που έζησε ανάμεσα στον έκτο και τον όγδοο αιώνα μ.0.(μετα το μηδέν) το μή-πραγματικό είναι ή περαστική προβολή του προσωρινού και μεταβλητού αυτού κόσμου, που καλύπτει την αμετάβλητη και αιώνια Πραγματικότητα). Αυτήν την πραγματικότητα γι’ αυτά τα δύο, την είδαν Έκείνοι που βλέπουν την Αλήθεια.

Μάθε πως ακατάστρεπτο είν’ Εκείνο(Δηλαδή, το Brahman, η μία και μόνη Πραγματικότητα) που διαχέει όλο τούτο(Δηλαδή, ολόκληρο τον κόσμο). Κι αυτού του άφθαρτου, κανείς δεν μπορεί να προκαλέσει την καταστροφή.

Πώς έχουν ένα τέλος τα σώματα τούτα, γνωστό είναι. Μά ο Κάτοικος του σώματος είν’ αιώνιος, άφθαρτος, απεριόριστος. Για τούτο, λοιπόν, πολέμησε, ώ Μπάρατα.

Όποιος νομίζει πως αυτός(Ο κάτοικος του σώματος, ο Άτμαν, ο πραγματικός Έαυτός μας) είν’ ο φονιάς κι όποιος νομίζει πως αυτός είν’ ο σκοτωμένος, κι οι δυό τους τίποτε δεν ξέρουν. Αυτός ούτε σκοτώνει ούτε σκοτώνεται.

Αυτός ποτέ δεν γεννιέται ούτε ποτέ πεθαίνει ούτε και, αφού υπάρξει, παύει να υπάρχει(Ο πραγματικός Έαυτός μας ποτέ δέν γεννιέται και ποτέ δεν πεθαίνει. Άρα είναι αιώνιος και δεν είναι σαν τα όντα που, αφού υπάρξουν, παύουν κάποτε να υπάρχουν, που γεννιώνται δηλαδή και πεθαίνουν). Αγέννητος, διηνεκής, αιώνιος, αρχέγονος, αυτός δεν θανατώνεται σάν θανατώνεται το σώμα.

Όποιος τον ξέρει πώς είν’ άφθαρτος, αιώνιος, αγέννητος κι αναλλοίωτος, πως, ποιόν μπορεί ο άνθρωπος αυτός, ώ Γιέ της Πρίτχα, να σκοτώσει ή να βάλει να σκοτώσουν;

Όπως πετάει κανείς τα ρούχα τα τριμμένα κι άλλα φοράει καινούργια, έτσι κι ο κάτοικος του σώματος, τα άχρηστα σώματα αφήνει και σ’ άλλα, καινούργια, μπαίνει.

Αυτόν τα όπλα δέν το σκίζουν, αυτόν η φωτιά δεν τον καίει, αυτόν τα νερά δεν τον βρέχουν κι ούτε τον ξεραίνει ο άνεμος.

Αυτός δεν σκίζεται, αυτός δεν καίγεται, αυτός δεν βρέχεται κι ούτε ξεραίνεται. Άφθαρτος, γεμίζοντας τα πάντα(Εδώ γίνεται σαφές, πως η πανταχού παρούσα και τα πάντα πληρούσα Πραγματικότης και ο Άτμαν, ο πραγματικός Έαυτός μας, δεν είναι δύο διαφορετικές οντότητες), αναλλοίωτος κι αμετακίνητος, αυτός ειν’ αιώνιος.

Αυτόν ασύλληπτο(Που δεν μπορεί να τον συλλάβει κανείς, είτε με τις αισθήσεις είτε με την διάνοια), Αυτόν ακατάληπτο, Αυτόν αναλλοίωτο τον αποκαλούν. Ξέροντας, λοιπόν, πως έτσι είν’ αυτός, δεν πρέπει να θλίβεσαι.

Μά κι αν ακόμα τον νομίζεις πως διαρκώς γεννιέται και διαρκώς πεθαίνει, πάλι δεν θα ΄πρεπε να θρηνείς γι’ αυτόν ώ Χεροδύναμε.

Γιατί του γεννημένου ο θάνατος είναι βέβαιος και του πεθαμένου βέβαιη ειν’ η γέννηση. Για το αναπόφευκτο, λοιπόν, δεν πρέπει να λυπάσαι.

Τα όντα, ώ Μπάρατα, ειν’ αφανέρωτα στην αρχή τους(Πρίν απο τη γέννηση τους σ’ αυτόν τον κόσμο), φανερά στο μέσον τους(Μετά τη γέννηση και πρίν απο το θάνατο) και πάλι αφανέρωτα είναι στο τέλος τους(Μετά το θάνατο. Η αλληλοδιαδοχή της γέννησης και του θανάτου είναι διαδικασία αναπόφευκτη στη φανέρωση της ψυχής. Η γέννηση είναι μία εμφάνιση έξω απο μία κατάσταση όπου βρίσκεται, όχι ανύπαρκτη, μα αφανέρωτη στις θνητές μας αισθήσεις. Κι ο θάνατος είν’ η επιστροφή στην ανεκδήλωτη κατάσταση, απ’ όπου θα ξαναβγεί η ψυχή για να φανερωθεί πάλι, σε μία καινούρια ενσάρκωση). Τι υπάρχει σ’ αυτό για θρηνωδία;

Ένας τον σκέφτεται πως είναι θαυμαστός, άλλος μιλάει γι’ αυτόν πως είναι θαυμαστός κι άλλος ακούει γι’ αυτόν πως είναι θαυμαστός. Κι όμως, ακόμα κι αφού ακούσουν, κανείς δεν τον ξέρει(Κανείς δεν μπορεί να εννοήσει τι είναι ο Άτμαν).

Αυτός ο Κάτοικος του σώματος που σ’ όλα τα σώματα κατοικεί, είναι παντοτινά άτρωτος. Για τούτο, δεν πρέπει να θρηνείς για κανένα πλάσμα.

Μά και τον δικό σου τον Ντάρμα αν σκεφτείς, δεν πρέπει να διστάζεις, γιατί για ένα Κσάτριγια τίποτ’ ανώτερο δεν υπάρχει απο έναν πόλεμο σύμφωνο προς το Ντάρμα(Ο πόλεμος για τη χώρα του, για το λαό του, για τη θρησκεία του είναι το καθήκον του Kshatriya σύμφωνα με τον Dharma του. Στα είκοσι προηγούμενα δίστιχα, ο Κρίσνα, στην άρνηση του Άρτζουνα να σκοτώσει, του υπενθυμίζει ότι, με την απόλυτη έννοια, τέτοια πράξη δεν υπάρχει, αφού ο Άτμαν, ο πραγματικός Έαυτός μας, η μόνη Πραγματικότης, δεν είναι δυνατό να θανατωθεί. Το σώμα δεν είναι παρά φαινομενικό, δεν είναι παρά η εκδήλωση μιας φάσης του όντος. Η γέννηση του, η ζωή του κι ο θάνατός του είναι το ίδιο απατηλά. Μα ο Άρτζουνα δεν είναι ακόμη σε θέση να τα καταλάβει αυτά, δεν έχει ακόμη αποκτήσει την πραγματική Γνώση. Θεωρεί ακόμη τον εαυτό του σαν τον Άρτζουνα τον πολεμιστή. Για τούτο, ο Κρίσνα ξαναγυρίζει εδώ στη γλώσσα που ο Άρτζουνα μπορεί να καταλάβει, στη γλώσσα των δικών του αξιών. Δεν πρέπει, όμως, να νομιστεί πως ο Κρίσνα υποστηρίζει τον πόλεμο κι ενθαρρύνει τους φόνους. Απλώς, επωφελείται απο μία κατάσταση κι απο τα συναισθήματα που η κατάσταση αυτή προκάλεσε στον Άρτζουνα για να του αναπτύξει τη διδασκαλία του).

Καλότυχοι είν’ οι Κσάτριγια, ώ Γιέ της Πρίτχα, που τους τυχαίνει ένας τέτοιος πόλεμος χωρίς να τον επιδιώξουν, σαν μια ανοικτή θύρα προς τους ουρανούς.

Αν, όμως, σύ δεν κάνεις αυτό τον πόλεμο που ‘ναι σύμφωνος προς το Ντάρμα, τότε, απαρνούμενος τον Ντάρμα σου και τη δόξα σου, θα περιπέσεις σε αμαρτία(Αμαρτία, δηλαδή παρεκτροπή απο το δρόμο της εξέλιξης. Αφού Dharma είναι το καθήκον που επιτάσσει στον άνθρωπο η φύση του και το σημείο εξέλιξης στο οποίο βρίσκεται, αν ο Άρτζουνα απαρνηθεί τον Ντάρμα του θα φύγει απ’ το δρόμο της εξέλιξης του).

Οι άνθρωποι θα διηγούνται πάντα την ανυποληψία σου και για τον τιμημένο η ανυποληψία είναι, βέβαια, χειρότερη κι απ’ το θάνατο.

Οι μεγάλοι αρματομάχοι θα πιστέψουν πως απο δειλία τραβήχτηκες απ’ τη μάχη κι εσύ, που σ’ είχαν σ’ εκτίμηση μεγάλη, θα πέσεις σε καταφρόνια.

Κι οι εχθροί σου, χλευάζοντας τη δύναμη σου, πολλά άπρεπα λόγια θα πούν. Τι πιό οδυνηρό απ’ αυτό;

Η σκοτωμένος θα κερδίσεις τους ουρανούς ή νικητής θ’ απολαύσεις τη γή. Σήκω, λοιπόν, Γιέ της Κούντι, αποφασισμένος να πολεμίσεις.

Θεωρώντας το ευχάριστο και το δυσάρεστο, το κέρδος και τη ζημιά, τη νίκη και την ήττα σαν ίσα, ετοιμάσου για τη μάχη. Έτσι, δεν θα πέσεις σε αμαρτία(Η έννοια των όσων λέγει εδώ ο Κρίσνα είναι ν’ αποβάλει ο Άρτζουνα κάθε εγωιστική σκέψη, να μη λογαριάζει ούτε λύπη ούτε τη χαρά ούτε τη ζημιά ούτε το κέρδος, ούτε τη νίκη ούτε την ήττα, αλλά να σκέπτεται μονάχα πως θα εκτελέσει σωστά το έργο που γι’ αυτό ήρθε στον κόσμο σαν Kshatriya, δηλ. το καθήκον που του επιβάλλει ο Ντάρμα του).

Η διδασκαλία αυτή που σου φανερώθηκε, είναι του Σάμκγια(Samkhya στη Γκίτα δεν σημαίνει το φιλοσοφικό σύστημα που είναι γνωστό μ’ αυτο το όνομα. Samkhya εδώ σημαίνει τη διδασκαλία της αληθινής Γνώσης και Γιόγκα την πρακτική μέθοδο για την απόκτηση της αληθινής Γνώσης. Η διανοητική κατανόηση της Πραγματικότητας πείθει τον άνθρωπο για την ύπαρξη ενός άπειρα καλύτερου πεδίου ζωής που βρίσκεται πέρα απ’ το συνηθισμένο επίπεδο της φαινομενικής ύπαρξης. Αυτός ήταν, μέχρι του σημείου αυτού, ο σκοπός της ομιλίας του Κρίσνα με την ανάπτυξη της διδασκαλίας της αληθινής Γνώσης. Τώρα, ο Κρίσνα θέλει να διδάξει στον Άρτζουνα τον Γιόγκα, δηλαδή την πρακτική μέθοδο, με την οποία η διάνοια του θα μπορέσει να εγκατασταθεί στην Πραγματικότητα).
Άκουσε τώρα και τη διδασκαλία του Γιόγκα(Λέξη που παράγεται απ’ τη σανσκριτική ρίζα Yuj, που σημαίνει Ζεύω, Ζευγνύω. Γιόγκα σημαίνει Ένωση της ατομικής ψυχής με το Θεό, καθώς και την πρακτική μέθοδο, με την οποία επιτυγχάνεται η Ένωση αυτή. Υπάρχουν διαφόρων ειδών μέθοδοι Γιόγκα, όπως ο Karma-Yoga, ο Γιόγκα των Έργων, ο Bhakti-Yoga, ο Γιόγκα της Λατρείας, ο Jnana-Yoga, ο Γιόγκα της Γνώσης, ο Raja-Yoga, ο Γιόγκα της προσήλωσης του νού κ.α. Για όσους ενδιαφέρονται, σημειώνω πως η λέξη Γιόγκα είναι γένους αρσενικού) που σαν την ακολουθήσεις, ώ Γίε της Πρίτχα, θα σπάσεις τα δεσμά του Κάρμα(Λέξη που παράγεται απ’ τη σανσκριτική ρίζα Kri (πράττω, ενεργώ) και σημαίνει ενέργεια, πράξη, έργο. Μά σημαίνει ακόμα και το Νόμο του Κάρμα, σύμφωνα με τον οποίο ο άνθρωπος δρέπει, αναπόφευκτα, τους καρπούς των πράξεων και σκέψεων του. Αν οι πράξεις/σκέψεις του είναι καλές, καλοί θα είναι κι οι καρποί τους. Άν όμως είναι κακές, κακοί θα είναι κι οι καρποί τους. Υπάρχουν τριών ειδών Κάρμα: 1) Αυτό που δημιουργείται σε τούτη τη ζωή και θα καρποφορήσει στο μέλλον. 2) Αυτό που μαζεύτηκε απο προηγούμενες ζωές και που έχει αρχίσει να καρποφορεί σε τούτη τη ζωή, όπου και πρέπει να εξαντληθεί. Απο αυτό προσδιορίζεται η τωρινή ζωή μας, αν γεννηθούμε πρίγκιπες ή ζητιάνοι, αν ζήσουμε στην ευτυχία ή στην κακομοιριά κ.τ.λ. και 3) Αυτό που δημιουργήθηκε σε προηγούμενες ζωές και που περιμένει να καρποφορήσει σε μια μελλοντική ζωή).

Εδώ(Σ΄αυτόν τον Γιόγκα), καμμιά προσπάθειαδεν πάει χαμένη(Κάθε προσπάθεια σ’ αυτόν τον Γιόγκα έχει μόνιμα αποτελέσματα. Αν κανείς σταματήσει τις προσπάθειες του και τις ξαναρχίσει απ’ το σημείο στο οποίο είχε φτάσει όταν σταμάτησε) κι ούτε υπάρχει αντιστροφή(Δηλαδή, δεν υπάρχει πιθανότης, οι προσπάθειες που γίνονται να φέρουν αποτέλεσματα αντίθετα απο τα επιδιωκόμενα. Εδώ, αναφέρεται στις βεδικές ιεροτελεστίες, που πρέπει να γίνονται με ακριβέστατη και πιστότατη εφαρμογή και της πιό μικρής λεπτομέρειας του τελετουργικού τυπικού, γιατι και η παραμικρή ατέλεια μπορεί να προκαλέσει βέβαιη ζημιά αντι του κέρδους που προσδοκάται). Ακόμα κι ελάχιστος απο τούτον τον Γιόγκα προστατεύει απ’ τον μεγάλο Φόβο(Ο μεγάλος Φόβος είναι το να πιαστεί κανείς στον κύκλο των γεννήσεων και των θανάτων).

Εδώ(Σ΄αυτόν τον Γιόγκα), ώ Χαρά των Κούρου, η σκέψη η αποφασιστική είναι μία, μα οι σκέψεις των αναποφάσιστων είναι αναρίθμητες και πολύκλαδες(Η σκέψη εκείνου, που με θέληση κι αποφασιστικότητα ακολουθει την τεχνική αυτού του Γιόγκα, φτάνει σε απόλυτη συγκέντρωση, που είναι και η βασική προυπόθεση για την επιτυχία στον Γιόγκα. Μα οι σκέψεις του κοινού ανθρώπου, που τρέχουν συνεχώς απο θέμα σε θέμα κι απο ιδέα σε ιδέα σάν τον πίθηκο που πηδάει ασταμάτητα απο κλαδί σε κλαδί, είναι αναρίθμητες και πολυποίκιλες. Εδώ, ο Κρίσνα δίνει το πρώτο μάθημα του Γιόγκα της Διάνοιας. Πρέπει, με θέληση κι αποφασιστικότητα, να επιδοθεί κανείς στο δάμασμα του νού ώστε να φτάσει αυτός σ’ απόλυτη συγκέντωση. Αυτή είναι η βάση του Γιόγκα κι όσα διδάσκει ο Κρίσνα παρακάτω, αυτόν τον σκοπό έχουν).

Τα λουλουδένια εκείνα λόγια που λεν’ οι αμαθείς, αυτοί που αναγαλιάζουν με τα λόγια των Βέδας(Αναφέρεται στο Karma – Kanda, το μέρος των Βέδας που περιγράφει τις τελετουργίκες πράξεις και θυσιαστικές ιεροτελεστίες, που μ’ αυτές αποσκοπείται η απόκτηση επιτυχίας κι ευημερίας σ’ αυτή τη ζωή και στη μετά το θάνατο) και λένε, ώ Γιέ της Πριτχα, πως τίποτ’ άλλο δεν υπάρχει(Λένε πως δεν υπάρχει τίποτε άλλο πέρα απ’ αυτά που μπορεί κανείς ν’ αποκτήσει με τις ιεροτελεστίες των Βέδας),

αυτοί, που ‘χουν για φύση τους την επιθυμία και τον παράδεισο για σκοπό(Οι αμαθείς, που δεν σκέφτονται παρά τις υλικές απολαύσεις σε τούτη τη ζωή και τον Παράδεισο μετά το θάνατο σαν συνέχεια τρόπον τινά των απολαύσεων της γής, με αποτέλεσμα να μένουν δεμένοι στον τροχό των γεννήσεων και των θανάτων, γιατί αυτά δένουν περισσότερο τον άνθρωπο με την επίγεια ζωή της φθοράς και του θανάτου και δεν τον αφήνουν ν’ αποκτήσει την πραγματική απελευθέρωση) – προσφέρουν(Το υποκείμενο του προσφέρουν είναι τα λουλουδένια εκείνα λόγια), σαν καρπό των ιεροτελεστιών, γέννηση(Δηλαδή, καλότυχη γέννηση στην επόμενη ενσάρκωση) μόνο κι είναι γεμάτα απο πολυποίκιλες ιεροτελεστίες για την απόκτηση απολαύσεων και δόξας.

Εκείνων, που ο νούς τους έχει απ’ αυτά(Απο τα λουλουδένια λόγια) παρασυρθεί κι είναι δοσμένοι στην απόλαυση και στη φιλοδοξία, η σκέψη τους δεν μπορεί αποφασιστικά να συγκεντρωθεί σε Σαμάτχι(Samadhi, ύπερσυνειδησιακή κατάσταση, στην οποία ο άνθρωπος αποκτά την εμπειρία της ταυτότητας του με την τελική Πραγματικότητα).



Σάββατο 11 Ιανουαρίου 2014

Where psychology ends, yoga begins-the yogic theory of consciousness.

“Where psychology ends, yoga begins.”

Mind and Consciousness

In psychology consciousness is part of mind and in yoga mind is part of consciousness. How is it so?

According to psychology there are three levels of mind: the conscious, subconscious and unconscious. Yogic concepts have said that first there is consciousness, which is the essence, the source of all ideas, thoughts, actions and reactions, including the desires: ichha shakti, jnana shakti and kriya shakti.

Jnana shakti is the component of knowing, it is the concept of omniscience. Within it is contained knowledge, wisdom and experience. This knowledge is not bound by time, but is infinite. It has knowledge of the essence of the past, present and future. So jnana shakti is the attribute of consciousness which is omniscience.

Ichha shakti is will. Jnana or wisdom without will has no meaning, no substance. Will is the motivating factor which allows one to experiment and to experience. 

Kriya shakti is the process of experimentation, the process of action, awareness of the reaction, then again action. All these three constitute the essence of consciousness. Imagine if we had three eyes, what would we see? We would see the same thing, we would not see anything different. With one eye we see everything clearly. With both eyes we see the same things clearly and with three eyes we see the same things clearly.

I am not talking in esoteric or traditional terms, but in terms of these three attributes being part of one entity. We can all accept that there is an infinite store of knowledge. Knowledge represents the totality of human experience, the absolute human experience. I am not talking of bookish knowledge, but the material, the physical and also the cosmic, the universal, the scientific. As individual beings, with our limited perception, we have difficulty in knowing the entirety of consciousness, the entirety of the three aspects of jnana shakti, ichha shakti and kriya shakti.

The interesting thing The consciousness which manifests individually is manas, the mind aspect. Here is that in Sanskrit, manas or manah means a continuous rational process – manana karana. So, from this point of view, if we accept mind as a sequence, a continuous, rational process, then we can distinguish between the psychological theory and the yogic theory. The psychological theory says that topographically there are three levels of mind: conscious, subconscious and unconscious. Psychology says that it is the perception – the process of becoming aware and of knowing the events that occur in different levels of the mind – that is consciousness. But since the entire identity of the mind is a sequence of continuous, rational understandings, consciousness is only becoming aware of those processes.


So, mind is the individual manifestation of consciousness, meaning that we as individuals, as one entity, as one personality, as one being, use a part of the consciousness which is sequential. In our lives even the spiritual experiences are sequential. We call them abstract because our own level of understanding has not yet reached that point where we can see the formulas and the theories behind the subject. But every event, every situation in life is sequential. Emotionally, what we experience in the form of an outburst, in the form of an emotion, is also sequential. It is the end result of something that happened in a sequence and altered and affected our personality. Spiritual experiences, even samadhi or moksha or nirvana, enlightenment, are an outcome of a sequential process that took place in our personality. We may not be aware of that sequential process, but that is another matter. Our present field of perception is not very broad. Sporadically we become aware of one thing or another which attracts us or which creates an impression in our lives. But other than that we are not aware of this deeply embedded sequential process that is taking us through life as a part of the karmic evolution.

Coming back to the subject of consciousness, the independent, individualistic identity of the person is recognized as the mind. But, as Paramahamsaji has said, “Where psychology ends, yoga begins.” If we review this statement we will find it is true. According to yoga, the concept of mind is related with the senses: perception, memory, expression of the senses, the five karmendriyas and the five jnanendriyas, sense perceptions and sense organs. Whatever is perceived through the eyes is processed by the mind and stored. If you read a novel which you like, the impression of that book will be stored in the mind in the form of a memory. You will not remember the entire novel word for word, but you will know that you enjoyed it, that you could not put it down till you had read it from cover to cover. You will have a memory of the story but not of the sentences and words. You will have taken the essence of it. In the Bible you have read the Sermon on the Mount, you have read Genesis, you have read this, you have read that, but you don't remember the words. You know the story, you know the meaning, but if you have to repeat the Sermon on the Mount you will not be able to. You will only say, “Oh that was the sermon given by Christ. Very nice, a beautiful piece of work.” But you can't repeat it.

I am telling you this to emphasize the idea that the senses pick up everything which is in their range, with which they come into contact. The senses stimulate different areas of the mind where we experience emotions, the concept of right and wrong, just and unjust, day and night, the extremes, attractions and repulsions. The senses influence the entire personality. If you were deaf, dumb and blind who would your enemy be? If you were deaf and dumb who would your enemy be? The person who abuses you or a friend who lifts a stick to hit you? You can't hear the person who is abusing you and that person has a pleasant face, so you think he is giving a long-winded lecture which you can't hear. But you feel threatened by a friend who picks up a stick because you can see it, but you don't know what he is saying. You can't convey your feelings, you are just afraid. Such things, whether mental shocks or intellectual attainments, happen to us in our lives with the activation of the senses.

In yogic theory the mind is seen as a sense organ. The Bhagavad Gita states that the six senses include the mind – Manah shashthanindriyani. Samkhya also considers the mind as a sense, because it is a medium by which one can interact with the cosmic field of knowledge, will and dynamism.

Therefore, in yoga you will find a lot of emphasis has been given to the attainment of turiya. But turiya, the enlightened stage, only comes when you have gone past jagrit, swapna and nidra. Jagrit equals the conscious, swapna the subconscious, and nidra the unconscious. Turiya is beyond this known pattern of the individual mind where the barriers of time, space and object do not exist. Yogis have maintained that the mind has the potential to experience transcendence because it is nothing but an evolution of energy. That is the yogic theory of consciousness.


Swami Niranjan

Δευτέρα 6 Ιανουαρίου 2014

When will you be born in the West?

Satsang with Sri Swamiji Satyananda

When will you be born in the West?

I will not be born in the West. If I am born at all, I will be born from the womb of a mother who will tell me at the moment of birth, “O son, you are pure, enlightened and beyond the maya of the world. I give you sannyasa; you will not marry!” Shuddhosi, buddhosi, niranjanosi; samsara maya parivrajitosi. I pray to God that I get a mother like this. I do not want a mother who would like me to get married and lead a normal worldly life. Ek Niranjan, Do Gadabad, Teen Latapat, Char Chaupat, Alakh Niranjan. This means: “One implies purity; two implies trouble, three implies complication and four means foolishness.”

I am also performing karma. In fact, what I am doing is a preparation for the next life or birth. This life is as it is. By the grace of God, I have had a good guru, good friends, good opportunities and a favourable environment. I have also had the grace of Saraswatiji, Lakshmiji, Durgaji, Brahmaji, Vishnuji, Shankaraji and all the other gods and goddesses. They have given me a lot, and I have also been spending whatever I have received from them. But:

Fold, fold your bedding quickly,
March on for the forward journey.
Do you consider this inn of the world
As your own dwelling place?

So, God has told me, “Now, you have to accumulate your own earnings. Get up and fold your bedding. Stop your present journey. You have mistaken this worldly inn for your home. This is not your home; you have to leave it.” After all, how long can you stay in a hotel? This world is a hotel for you; you have to leave it one day. The longer you stay in a hotel, the more rent you have to pay. It may be five hundred dollars or five hundred rupees. You have wrongly considered this worldly inn to be your home. Kabir has said:

You are not to stay here,
This is quite a foreign land.
This world is a folded piece of paper,
It is dissolved by a few drops of water.
This world is a garden of thorns,
By getting entangled, one is sure to die.
This world is bushy and thorny,
It quickly catches fire and one is sure to burn.
Kabir says: O brother sadhu,
The name of satguru is the real destination.

The breath has to stop sometime. When a man dies, the breath stops either while inhaling or while exhaling. So, the last breath should be the awareness of the mantra. If I do not die in Vrindavan, Mathura or Jerusalem, it does not matter; the important thing is the awareness at the last breath. The Bhagavad Gita says (14:12–15):

If the body meets death at a time
When sattwa is predominant,
The soul leaving the body,
Goes to the holy world of the wise.
Meeting with death in rajas,
The soul is reborn among those
Who are attached to action.
Dying while in tamas,
He is born in a womb
Having little consciousness.

I am confident that this will happen. There are thousands of people in India and abroad who include me in their prayers. They pray: “Lord, please help Swami Satyananda.” The prayers of these people will not go in vain.


There is something called the last breath. What should a man’s thought be at the time of the last breath? Everybody has a last thought. You may not be aware of your first thought, because you were not totally conscious at that time, but there is certainly a last thought and a last breath. There is certainly a last action also, such as drinking water, doing japa, going to the toilet, talking to somebody. What should my last act, my last thought and my last breath be? Why, it should be God’s name, because that thought determines our onward journey. Tulsidas has written:

Birth after birth the munis keep trying:
Still the name of Rama
Does not come from their mouths

At the time of death.